Evo jedne zanimljive priče iz drevnih vremena o civilizacijama koje i danas zaslužuju respekt. Vodimo vas u današnji Iran, Azija.
Persepolj, veličanstven kompleks palata koji je osnovao Darije Veliki oko 518. godine p.n.e, građen tokom jednog veka kao sedište vlade za kraljeve Ahemenidskog carstva i kao centar ceremonijalnih aktivnosti i svečanosti. Izgrađen u podnožju Kh-Rahmata (Planine Milosti ili Planine Čari), u ravnici Marv Dašt, 644 km od savremenog Teherana, ovo mesto je zapalio, opljačkao i uništio Aleksandar Veliki.
Staro sedište Persijskog carstva, a sada deo UNESCO-ve Svetske kulturne baštine, Persepolj, sagrađen je od tamnosivog mermera iz obližnje planine, na ogromnoj pola veštačkoj – pola prirodnoj zaravni. Bogatstvo grada se vidi u ekstravagantnoj konstrukciji građevina, koje su inspirisane mesopotamskim modelima.
Najveća i najsloženija zgrada je sala za gledaoce, ili Apadana, koju karakteriše velika terasa, čija se istočna strana pridružuje Kh-Rahmatu, dok ostale tri strane formira potporni zid. Terasa ima više od 36 ogromnih stubova, od kojih se neki danas još uvek tu nalaze i njoj se može prići preko dva monumentalna stepeništa.
Nakon što su uništene 331-330 godine p.n.e, ruševine su ostale skrivene ispod sopstvenih razvalina, dok ih konačno nisu iskopali arheolozi iz Orijentalnog instituta Univerziteta u Čikagu između 1931. i 1939. godine. Pored sale za gledaoce, arheolozi su, među ostalim spomenicima, pronašli i tri ukrašena groba, stepenište Dvorane saveta i Kserksov harem. Čak i nakon 2.500 godina, ostaci Persepolja izazivaju strahopoštovanje.
Isfahan
Isfahan, ili Esfahan, glavni je grad provincije Isfahan i treći po veličini iranski grad. Nalazi se u bujnoj ravnici Zajandeh, u podnožju planinskog venca Zagros, na glavnim putevima koji prolaze kroz Iran, u pravcu sever-jug i istok-zapad. Deo je UNESCO-ve Svetske kulturne baštine i sadrži različite islamske arhitektonske građevine, koje datiraju od XI do XIX veka.
Šah Abas Veliki doneo je Zlatno doba u Isfahan kada ga je proglasio glavnim gradom dinastije Safavida, tokom svoje vladavine u XVI veku. Pod njegovom vladavinom Isfahan je među Persijancima postao poznat kao Nesf-e-Jahan, ili „pola-sveta“, jer je imao toliko mnogo bogatstva u blagu, geografiji, arhitekturi, religiji i kulturi da je videti Isfahan bilo isto kao videti pola sveta. Na vrhuncu svoje vladavine, Isfahan je imao najimpresivnije parkove, biblioteke, religijske škole, prodavnice, javna kupatila i džamije svakog grada na svetu. Sa populacijom od milion stanovnika takođe je bio i jedan od najvećih.
Isfahan se nalazi u oazi i njegovi stanovnici mogu da proizvode pšenicu, ječam, pirinač, pamuk, grožđe, dinje i lucerku, kao i da uzgajaju stoku, koze, ovce i magarce i ova bogata oblast predstavlja veliki kontrast neplodnoj pustinji koja je okružuje.
Monumentalna arhitektura grada, jedan od najimpresivnijih aspekata Isfahana, sastoji se od osam tradicionalnih elemanata: vrtova, platformi, tremova, kapija, kupola, lučnih soba i minareta. Mnoge od velikih zgrada još uvek postoje i nalaze se na trgu Imam, ogromnoj četvorougaonoj površini koja je duga 512 m i široka 159 m. Znamenitosti uključuju poznatu džamiju Imam, remek-delo stila čahar-iuan, i džamiju Šeik Lotf Alah. Obe su cenjene po svojim obojenim arabesknim pločicama, kupolama i dekoraciji u stilu Safavid. U severnom delu trga je ulaz na pijacu, Dahrvasa-e-Kajsarija, a na zapadu je ulaz u Kraljevsku palatu, ili Ali Kapu. Iako je trg bio nekoliko puta renoviran tokom istorije, većina osnovnih struktura, ostala je ista kao i u XVI veku, što atmosferu ovog mesta čini zaista posebnom.
Saradnik na teksu, Mitos Travel http://mitos-travel.com/ turistička agencija iz Beograda.
